Een bouwvallig huisje

Pano over armoede

Vorige week veranderde mijn leven. Aanleiding was de reportage van Pano over armoede. Mijn leven veranderde, niet omdat ik plotseling iets goeds ging doen voor de minder gegoeden in onze maatschappij, wel omdat ik plotseling besefte… zelf tot die groep te behoren. Mijn huisje bestaat uit natte muren, loslatend behang door al dat vocht, schimmels. Op 2 plekken heb ik een emmer geplaatst om waterlekken op te vangen. Mijn elektriciteit is van die aard dat ik geen 4 elektrische toestellen tegelijkertijd kan gebruiken. Niet dat dat een probleem hoeft te zijn, want de enige elektrische toestellen in huis zijn een heteluchtoven, mini-koelkastje, waterkoker, laptop/wifi en wekkerradio. Je leest het goed, ja, er is geen koffiezetapparaat, microgolfoven, broodrooster, diepvriezer, televisie, radio, wasmachine, droogkast, vaatwasser, … aanwezig.

De verwarming op aardgas gebruik ik beter niet, want telkens komt er een beetje gas vrij. Bovendien werkt die verwarming maar in 2 ruimtes, niet in het hele huis en werkt de thermostaat niet. Trucjes zijn m.a.w. nodig om de verwarming aan de gang te krijgen. Mijn meubels zijn gratis gekregen meubels. Met hoekjes en kantjes af. Of hele lades eruit. En mijn gasfornuis heeft de draaiknoppen met plakband aan zich vastgekleefd.

Je kunt je wel een beeld vormen van mijn huisje, vermoed ik?

Ik voel mezelf rijk

Nu, ik wil geen meelij opwekken. Ik voel mezelf niet arm, ik voel mezelf rijk. Ik heb een tuin. Ik teel mijn eigen groentes. En wat ik niet zelf teel, koop ik biologisch en zoveel mogelijk via korte keten. Mijn leveranciers van gas en elektriciteit zijn niet de goedkoopste, wel de duurzaamste. Ik steun de nieuwe coöperatieve bank NewB via een aandeel, ik zet me als vrijwilliger in voor mijn stad. Ik doe geen bullshit job die de aarde nog meer schade toebrengt, maar bied diensten aan die ertoe doen, die bijdragen aan een groenere, duurzamere wereld.

Innerlijk voel ik me rijk en vervuld en de staat van mijn huisje, daar stond ik al lang niet meer bij stil, tot… vorige week, dus.

Toen gingen mijn ogen open. Sindsdien kan ik geen dag meer om mijn emmers of schimmelplekken heen zonder de diepe inherente triestheid ervan te ervaren. Diepe inherente triestheid, niet om de armoede in mijn stulpje, wel om ons maatschappelijk systeem dat je beloont, als je onethisch handelt. Onethisch, in de zin van kiezen voor eigen profijt, kiezen voor onethische energieleveranciers. Ons maatschappelijk systeem beloont je, als je instemt met slaaf blijven van de vrije markt, als je instemt met het blind achternalopen van laagste prijzen.

We weten toch al langer dan vandaag dat we met dit systeem onze aardse hulpbronnen uitputten, onherroepelijk opgebruiken. We weten toch al langer dan vandaag dat we onze biosfeer zo uit balans brengen dat of we zullen kunnen blijven overleven op aarde een discussiepunt wordt, omdat veranderingen op 1 terrein leiden tot onvoorziene versnellende negatieve veranderingen in andere domeinen.

Structurele aanpak

En toch… speelt het orkest, doof voor zijn eigen dissonante tonen, door. We blijven de stoelen op het dek herschikken, terwijl de Titanic langzaam zinkt. Armoede aanpakken via een armoedebeleid is een pleister op een open wonde. Armoede aanpakken kan slechts structureel. Door het onderliggend paradigma van streven naar zoveel mogelijk eigen profijt op korte termijn eindelijk te doorbreken. Mijmerend over de Titanic voel ik me opgelucht dat ik wakker geworden ben, dat ik niet langer een dissonante toon in het orkest ben. Ik kies ethisch en met het oog op het voortbestaan van de menselijke soort, niet onethisch voor korte termijn eigen profijt. Maar omdat te velen nog slapen, woon ik in een bouwvallig huisje. Mijn ethisch kiezen wordt financieel afgestraft. Er moet dringend een massabeweging op gang komen, een bewustzijnsverhoging van burgers, tegen de vrije markt die onze leefomgeving verwoest.

Wil jij deel zijn van die beweging? Of blijf je liever nog even je dissonante toon voortbrengen?

Sandra Vermeiren 

 

×
×

Winkelmand